Dag 15: Phoenix - Tucson

Hotel: Windmill Suites at St Philips Plaza Aantal km gereden: 347 km

Victor is aan de beterhand! Hij voelde zich vandaag even nog wat misselijk, maar heeft al zijn eten binnen gehouden en babbelde weer voor 10.

Charlotte zag deze morgen dat Zac Efron in een studio in Phoenix zat, live op tv, terwijl wij daar ook waren: keicool vond ze dat!

Op TV zie je hier trouwens vanalles: zo hebben we al eens live een achtervolging van de politie gezien van een carjacker. Waw! Gisteren reden we op diezelfde plaats in Phoenix en je zag de remsporen nog. Zo'n dingen vindt iedereen geweldig.

Vandaag hebben we weer zelf wafels kunnen bakken bij het ontbijt. De negers hier zijn allemaal vreselijk dik. Maar we hebben nu al gemerkt hoe dat komt. Wij doen bv 1 pakje suiker van bij de koffie op 4 wafels, zij op elke wafel een gans potje boter+siroop. Tjonge jonge.

Onderweg naar Tucson kwamen we voorbij een gevangenis. Dat is al de 2de keer. Die liggen altijd in woestijngebied (tegen Las Vegas was vorige) zodat ze niet kunnen ontsnappen. Er staan dan borden langs de weg dat liften daar strafbaar is en ook een lifter meenemen! Even later zagen we een groepje gevangenen in oranje overalls de snelweg proper maken onder het strenge oog van een bewaker met hoed, geweer, walkie-talkie ed. Cool, weeral! Hier zie je altijd vanalles.

In Tucson kwamen we 's middags pas aan, en we zijn eerst naar het Visitor Center geweest. Daar kon je volgens onze info een combipass kopen voor wat wij wilden bezoeken. Dat bleek nu niet meer zo te zijn, dus eigenlijk was ons bezoek enkel tijdverspilling. Dan maar eerst gegeten in Burger King: hier kunnen de kinderen appels eten in de vorm van frietjes ipv frietjes zelf. Ze krijgen er dan wel een pakje siroop bij om ze in te doppen, wat die van ons niet doen natuurlijk. De ironie van het gezonde eten hier.

We zijn eerst naar Titan Missile gereden. De kernraket was spectaculair. Eerst kregen we een film te zien, dan gingen we buiten kijken naar het afdeksel, de motor ed. Dan naar binnen. Alles werd uitgelegd door mensen die er zelf gewerkt hadden. Om binnen te geraken vroeger moesten ze 4 telefoons doen om de andere ploeg af te kunnen lossen. Ze waren dan 24 u onder de grond. Ze moesten bellen aan het hoofdhekken, aan het luik om naar beneden te gaan, na de eerste trap, en dan nog eens voor de stalen deur. Die sloot volledig hermetisch doordat ze omgeven was van een magnetische brede strook van 20 cm die paste op de omkadering van de deuropening. Wow!

In het controlecenter mocht ik in de stoel zitten van de commander!!!

Als ze een raket moesten afvuren, wisten ze enkel of het target 1, 2 of 3 was, niet naarwaar ze vloog. Dan moesten de commander en adj-comm elk een code aflezen. Als die dezelfde was (opdracht kon alleen van president zelf komen), moesten ze elk een slot openen van een ijzeren kist. Daarin zat weer een code die ze moesten intikken. Daarna moesten ze met 2 tegelijkertijd twee sleutels omdraaien en begon het lanceringsproces. Onze 3 kinderen mochten samen aan één van de sleutels draaien. Daarna kregen ze als aandenken een kaartje dat ze dat gedaan hebben. Het was de eerste keer dat 3 mensen tegelijk aan de sleutel draaiden. Fier, fier dus!

Het was allemaal mega-interssant, Luc moest een helm dragen, ik niet.?? We zagen de pakken die ze moesten dragen, de gangen, de platforms (7 verdiepingen) om aan de raket te werken enz.

Het heeft na 1984 nog 2 jaar geduurd eer ze uiteindelijk van de Russen toelating kregen om de raket als museumstuk te behouden. Ze moest ontmanteld worden, en er moest een gat in geboord worden en horizontaal gelegd gedurende 1 maand, zodat de russen konden overvliegen (met satelliet) en controleren of dit wel echt gebeurd was. Nu nog kunnen ze via satelieten controleren of het nog steeds wel zo is. Het deksel is nl. voor de helft vervangen door glas.

Ook moesten er stutten worden geplaatst in beton om te vermijden dat het deksel nog volledig open kan.

Dan naar Pima Air en Space center gereden. Daar was het megaheet (45°) en vliegtuigen stonden in hete hangars en buiten. We hadden slechts 1 uur om alles te zien, want we moesten al lopen om net voor 17u nog binnen te zijn. We hebben wel de Black Eagle gezien(spionagevliegtuig met camera in de top van de vleugels, onzichtbaar voor radar), en Air Force One waar Kennedy mee gevlogen werd. Zelfs de gordijntjes hingen er nog in.

Nog enkele leuke helicopters en vliegtuigen gezien, maar ik ken die namen niet.

Daarna naar Saguaro National Park geweest: cactussen van 6m en meer stonden overal! Een korte wandeling gemaakt naar rotstekeningen van 1000 jaar oud, maar snel weer naar de auto. Er stond een bord met slangengevaar en er waren overal spleten waar ze konden uitkomen:brrr! M-l weende gans de tijd en kneep in mijn hand. Ze was vreselijk bang!

Dan naar hotel gereden en gaan eten in Denny's. Dat was echt heel lekker, gewoon eten: vlees, warme groenten en gebakken aardappelen.

Daar gaan we nog !

Daarna zijn de kinderen direct gaan slapen.

Morgen wordt een lange dag in de auto ...

Vorige                                                                                Volgende